Bezoek van papa :)

Halloo allemaal!

Hoe gaat het met jullie? Al een beetje mooi lenteweer? Hier is het bloedjeheet overdag, maar 's avonds en 's nachts is het heerlijk!

Zoals velen van jullie wel wisten is papa mij komen opzoeken, hier in Guanajuato! Dat was echt super leuk. Samen met zijn vriend, Gerard Verhoeven, heeft hij 10 dagen genoten van de Mexicaanse zon, de pittige sausjes ennn de GP in Guadalajara waar niet Jeffrey Herlings, maar mijn papa met zijn enorme vlag, de show stal. Hieronder de details, ik zal proberen het kort te houden ;)

Zondagavond 6 mei landden papa en Gerard op het vliegveld in Leon waar ik hem met Karen, Marcos en Negro (twee vrienden uit Leon) opwachtte. We persten ons met zijn zessen in het autootje van Marcos en hij gaf ons een lift naar Guanajuato waar de twee bleekscheten na een biertje meteen gingen slapen, want ze waren erg moe van de reis en de jetlag. De volgende dag heb ik ze natuurlijk mijn huis laten zien en voorzag ik ze van een rondleiding door de stad. Ik genoot ervan om te zien hoe papa en Gerard zich verbaasden over gekke bouwtechnische details, die mij in al deze maanden nog niet eens waren opgevallen, zoals dat de elektriciteitsmeters gewoon buiten tegen de muur geinstalleerd zijn (die hebben wij blijkbaar gewoon binnen in de meterkast). Ook was ik erg trots en tevreden dat papa en Gerard de stad zo mooi vonden, met al zijn tunnels en oude gebouwen. De hele binnenstad is dan ook een plaatje, het is cultureel erfgoed en die naam heeft het niet voor niets. Echter, na al die stenen gebouwen en kerken en straten wilden de twee kerels ook wel eens wat van de natuurlijke omgeving zien, dus huurden we van een Zwitser die al 3 jaar hier in Guanajuato woont, een mountainbike om de bergen in te gaan. Het mannetje had geen kaartje, maar hij gaf me een papiertje mee met de routebeschrijving en dan moesten we het wel kunnen vinden. Dus wij die bergen in, op de mountainbike, a la tour de France de heftigste bergetappe die je je kunt voorstellen! Er moest ergens een mooi paadje zijn voor de afdaling van die enooorme berg, maar die konden we echt niet vinden, zodat we weer over de weg naar beneden gingen met voor mijn gevoel 50 km/u. Ik bad tot god dat mijn remmen het volhielden tot beneden.
Onderweg nog even gestopt voor een tour door de mijnen, nou ja, de ingang van de oorspronkelijke mijnen met een gids die geen minuut zijn klep hield, waardoor vertalen voor mij nogal lastig was, maar ik wist toch te vertellen hoe de mijnen van Guanajuato in de 19e eeuw de wereld voorzag van zo'n 40% van de zilverproductie. Hoe de inheemse volkeren als slaaf en later als loonarbeiders tegen een schamel loontje in de mijnen al het moois naar boven haalden, waar het linea recta van de ovens naar de haven in Veracruz, naar España werd vervoerd.

In het weekend zijn we naar Guadalajara afgereist voor de GP van Mexico waar favoriet Jeffrey Herlings zou starten. Papa en Gerard genoten van het uitzicht tijdens de 4 uur durende busreis en ik genoot dat zij genoten. Daar was het nog een hele klus om de baan te vinden, want Guadalajara is grooot, 3 miljoen inwoners en smog en niemand die echt wist waar de crossbaan nou was. Ik werd nog boos ook op die taxichauffeurs, want ik geloofde niet dat het zo ver was en dat er geen bussen waren. Uiteindelijk was er toch een aardige taxichauffeur die ons voor een redelijke prijs wilde brengen. De baan zag er een beetje triest uit, aan de voet van een berg met geen spatje schaduw, niks geen boom of plant, een droge bedoeling. En van de droogte hadden ook de rijders last; er was veel stof waardoor ze amper wat zagen. Dit leidde tot een rijdersstaking (nou ja, initiatief was van de teamleiders) en er deed bijna niemand mee aan de kwalificaties. Wij waren al bang dat het hele feest gecanceld zou worden, maar de organisatie beloofde goed te sproeien en gelukkig stonden ze toch allemaal aan de start de volgende dag.
Wat ik wel gaaf vond, was dat we met onze blauwe ogen en Europese look heel makkelijk de VIP-tribune en het rennerskwartier konden betreden. Gewoon zeggen dat we vrienden waren van Jeffrey Herlings, dat we helemaal vanuit Nederland met hem mee zijn gereist en we leken belangrijk genoeg om door te mogen lopen! Toch was het op de tribune voor het gewone volk ook superleuk, want de vlaggen die Randy van Mierlo ons had meegegeven trokken alle aandacht. Ze wilden met ons op de foto en iedereen vroeg of Jeffrey mijn vriendje was?!
De wedstrijden van de MX 2 waren niet spannend, maar wel heel gaaf dat Herlings alles zo makkelijk won. De tweede manche van de MX 1 ging erop! Was mooi gevecht om de eerste plaats tussen Pourcel, Philippaerts, Desalle en Cairoli (als ik het me goed herinner).

Laatste dagen nog even de toerist uitgehangen in Guanajuato en woensdag heb ik ze terug op het vliegtuig naar Nederland gezet. Hopelijk zijn ze goed aangekomen, ik hoor het zometeen op Skype.

Besooooo,

Ilse