Houston, we have a problem!
Door: ilsevanmierlo
Blijf op de hoogte en volg Ilse
07 Januari 2012 | Mexico, Guanajuato
Lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes,
Ik ben veilig en wel aangekomen in het prachtige Guanajuato. Op het moment zit ik in een internetcafe om jullie meteen al te verrassen met een spannend verhaal, want de reis hiernaartoe verliep niet helemaal volgens schema.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Toen ik er helemaal klaar voor was om door de douane te gaan en mijn avontuur tegemoet te vliegen, kreeg ik bij het afscheid van mama, papa, Mike en Britt het prachtige vriendenboekje waar jullie allemaal ontzettend lieve en bemoedigende verhaaltjes in hadden geschreven! Ik vond het zooo lief van jullie en ik had echt geeeeen idee dat mama dit in werking had gezet. Het was echt een heel mooi cadeau, dankjullie wel allemaal!!
En toen zat ik in het vliegtuig. Een vlucht van 11 uur en 15 minuten naar Houston, waar ik over zal stappen op het vliegtuig naar Leon, een stad vlakbij Guanajuato.
Naast me in het vliegtuig zaten een opa en zijn kleinzoon, op weg naar Nicaragua om huizen te bouwen aldaar. De vlucht was lang en best wel saai. Ik heb een film gekeken, muziek geluisterd en met die opa en kleinzoon gekletst.
Om 14.05 landde het toestel in Houston (USA). Ik wist dat ik nu de pijlen moest volgen naar international fligts, want ik moest natuurlijk nog naar Mexico vliegen. Om 15.10 zou het vliegtuig naar Leon vertekken, dus ik had iets meer dan een uur voor de overstap.
Goed. Ik kwam in een enorme hal (alles in Houston was trouwens enorm, de vliegtuigen, de gangen, het personeel etc.) waar nog heeeeel veeel mensen stonden die ook een internationale vlucht hadden en dus ook weer per vliegtuig de USA zouden verlaten. Ik sloot aan bij een rij voor het eerste loket, waar alle passagiers vingerafdrukken moesten laten maken van alle 10 (!) de vingers en op de foto moesten en natuurlijk je paspoort laten zien. Lange rij en natuurlijk in mijn rij een gezinnetje met kleine kinderen waar nog een hoop gedoe mee was. Ik had niet echt een vlotte rij gekozen dus, maar goed, wat kon ik anders doen dan wachten? Toen ik eindelijk door dit eerste obstakel heen was keek ik eens hoelang ik nog had en ik schrok! 14.37 Ik mocht me wel eens haasten. Ik volgde de pijlen die me de weg wezen naar de internationale vluchten. Ik had ongeveer een kilometer aan gangen en trappen afgelegd toen ik voor de tweede enorm lange rij stond. Ditmaal om de verklaring die ik in het vliegtuig had ingevuld dat ik geen levende dieren, enge ziektes en wapens bij me had af te geven en nog meer vragen te beantwoorden over mijn "verblijf" in de USA. Maar om weer zo´n rij af te wachten, daar had ik helemaal geen tijd voor! Ik sprak dus een medewerker van het vliegveld aan en legde uit dat mijn vliegtuig zo vertrok en dat ik dus nogal haast had. Hij vroeg welk vliegtuig ik moest hebben en hoelaat die dan vertrok. Ik zei dus dat ik om 15.10 het vliegtuig naar Leon moest hebben. De wenkbrouwen van de beste man schoten omhoog, zijn ogen werden groot en hij zei dat ik dan inderdaad wel erge haast moest maken. Hij loodsde me het checkpoint door, zomaar langs die lange rij heen en ik stond om 14.45 in weer een of andere hal. Die medewerken zei me dat ik naar terminal B moest gaan en snel! Ik rennen dus, gang door, trap op, weer gang, hoek om en jaaar hoor. Nog een rij, deze keer voor om de handbagage en jezelf te laten scannen en screanen. En deze was nog langer dan al die andere! Stel je de Efteling voor op een hete zomerdag en je staat in de rij voor de pirañha. Alleen hier geen vrolijk wachtmuziekje en een bordje dat zegt: vanaf hier nog 30 minuten. Ik had echter geen bordje nodig om te zien dat dit me meer tijd ging kosten dan ik had. Ik besloot brutaal te zijn en stapte zomaar onder wat linten door om voor te schieten. Aan een vriendlijk uitziende vrouw legde ik haar uit dat ik haast had om mijn vliegtuig te halen en ik vroeg haar of ik voor haar mocht. Ze keek me raar aan en haalde haar schouders op, wat ik als een ´ja´ besloot te interpreteren. Nog altijd schoot het niet op en het was al 14.54. Toen was daar mijn redding. Opa en kleinzoon van het eerste vliegtuig stonden bijna helemaal vooraan in de rij. Ik rende naar ze toe, sneed nog een groot stuk van de rij af en racete door die scanners heen.
Oke, nu naar terminal B. Ik zag al bordjes en rende, gang door trap op, gang door weer trap. B 1tm21 links, B 22 tm 26 rechts. Shit, welke moest ik hebben? Ik zocht een bord, zocht mijn vlucht en ontdekte dat ik helemaal niet B moest hebben maar naar terminal D2 moest! Verdomme! Het was al 14.58 Na weer een paar lange gangen en trappen kwam ik bij een tramstation aan, waar ik moest wachten op de tram die naar terminal D, E en F ging. Ook dat nog! Ik wachten op zo´n tram, maar ik was natuurlijk super gestresst. De tram kwam, ik erin, bij terminal D eruit en rennen, nog een kilometer gang, langs D11, D10, D9, god hoever nog tot D2? Na D3 kwam een bocht, ik nam de binnenbocht om tijdwinst te behalen, startte de eindsprint en......
Leeg. Niemand. Geen ziel te bekennen bij D2. Wel een klok. 15.14
Ik had mijn vlucht gemist.
Bij de klantenservice zat een onverschillige Amerikaanse die me incheckte voor de volgende vlucht naar Leon om 18.10. Ik vertelde haar dat de maatschappij niet erg handig was geweest om me maar 1 uur te geven om over te stappen op een enorm vliegveld als dit. Haar reactie: "Yeaah I know, happens daily."
Verblijf op het vliegveld in Houston was verder prima, heb me niet verveeld daar. Genoeg te zien, lekker gegeten en ruim op tijd voor de vlucht naar Leon.
Aangekomen in Leon was ik gesloopt, maar ik moest nog naar busstation Leon per taxi, toen met de bus naar Guanajuato en toen nog met de taxi naar het hostel. De prachtige omgeving hield me wakker onderweg en de taxi stopte bij een geel met blauw geschilderd gebouw. Ik moest natuurlijk meteen aan Ikea denken. (Grapje, Phocas natuurlijk!)
Ik was blij dat ik ein-de-lijk naar bed kon, maar wat bleek. Het hostel was gesloten!!!! Het was dan ook al 22.45. Ik heb op alle deuren en ramen geklopt en geroepen, maar ik kon het hostel niet in.
Wat nu?
Ik bedacht me dat het vrijdagavond was en dat er vast nog wel gasten van het hostel terug zouden komen van de kroeg. Ik wachte dus op de stoep of er iemand zou komen. Niks. Nada. En die Mexicanen maar toeteren en roepen naar me. Ik heb daar zeker een half uur gestaan, maar ik was eigenlijk helemaal niet bang ofzo. Ik was heel rustig (nou ja, moe vooral) en besloot net een taxi aan te houden die me naar een hostel kon brengen dat misschien nog wel open was, toen er toch een Amerikaans stel passeerde en dat een sleutel had van mijn hostel! Yessssssss!
Ik vertelde ze het hele verhaal, liet ze mijn reserveringspapieren zien en ze lieten me binnen. Daar stond een bank in de hal waar ik op ben gaan liggen en ik viel in slaap.
Ergens in de nacht werd ik wakker gemaakt door een meisje dat zei dat ze in de gedeelde vrouwenkamer lag met 8 bedden, maar dat zei de enige op de kamer was en dat ik wel een 1 van die andere 7 bedden kon gaan liggen als ik wilde. Ja. Dat wilde ik wel. Mijn schouders brandden van het rennen met mijn handbagagetas en mijn nek en rug waren krom van het slapen in vliegtuigstoelen en die bank. In ben in zo´n bed geploft en in slaap gevallen met mijn kleren nog aan.
En nu ben ik weer vrolijk en uitgeslapen en gedouched en ik ga zo op verkenning uit door de stad.
Dus maak je nu geen zorgen na dit verhaal, het gaat helemaal prima met me en ik ben net zo benieuwd als jullie waar het volgende verhaal over zal gaan!
Besitos (kusjes)
Ilse
Ik ben veilig en wel aangekomen in het prachtige Guanajuato. Op het moment zit ik in een internetcafe om jullie meteen al te verrassen met een spannend verhaal, want de reis hiernaartoe verliep niet helemaal volgens schema.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Toen ik er helemaal klaar voor was om door de douane te gaan en mijn avontuur tegemoet te vliegen, kreeg ik bij het afscheid van mama, papa, Mike en Britt het prachtige vriendenboekje waar jullie allemaal ontzettend lieve en bemoedigende verhaaltjes in hadden geschreven! Ik vond het zooo lief van jullie en ik had echt geeeeen idee dat mama dit in werking had gezet. Het was echt een heel mooi cadeau, dankjullie wel allemaal!!
En toen zat ik in het vliegtuig. Een vlucht van 11 uur en 15 minuten naar Houston, waar ik over zal stappen op het vliegtuig naar Leon, een stad vlakbij Guanajuato.
Naast me in het vliegtuig zaten een opa en zijn kleinzoon, op weg naar Nicaragua om huizen te bouwen aldaar. De vlucht was lang en best wel saai. Ik heb een film gekeken, muziek geluisterd en met die opa en kleinzoon gekletst.
Om 14.05 landde het toestel in Houston (USA). Ik wist dat ik nu de pijlen moest volgen naar international fligts, want ik moest natuurlijk nog naar Mexico vliegen. Om 15.10 zou het vliegtuig naar Leon vertekken, dus ik had iets meer dan een uur voor de overstap.
Goed. Ik kwam in een enorme hal (alles in Houston was trouwens enorm, de vliegtuigen, de gangen, het personeel etc.) waar nog heeeeel veeel mensen stonden die ook een internationale vlucht hadden en dus ook weer per vliegtuig de USA zouden verlaten. Ik sloot aan bij een rij voor het eerste loket, waar alle passagiers vingerafdrukken moesten laten maken van alle 10 (!) de vingers en op de foto moesten en natuurlijk je paspoort laten zien. Lange rij en natuurlijk in mijn rij een gezinnetje met kleine kinderen waar nog een hoop gedoe mee was. Ik had niet echt een vlotte rij gekozen dus, maar goed, wat kon ik anders doen dan wachten? Toen ik eindelijk door dit eerste obstakel heen was keek ik eens hoelang ik nog had en ik schrok! 14.37 Ik mocht me wel eens haasten. Ik volgde de pijlen die me de weg wezen naar de internationale vluchten. Ik had ongeveer een kilometer aan gangen en trappen afgelegd toen ik voor de tweede enorm lange rij stond. Ditmaal om de verklaring die ik in het vliegtuig had ingevuld dat ik geen levende dieren, enge ziektes en wapens bij me had af te geven en nog meer vragen te beantwoorden over mijn "verblijf" in de USA. Maar om weer zo´n rij af te wachten, daar had ik helemaal geen tijd voor! Ik sprak dus een medewerker van het vliegveld aan en legde uit dat mijn vliegtuig zo vertrok en dat ik dus nogal haast had. Hij vroeg welk vliegtuig ik moest hebben en hoelaat die dan vertrok. Ik zei dus dat ik om 15.10 het vliegtuig naar Leon moest hebben. De wenkbrouwen van de beste man schoten omhoog, zijn ogen werden groot en hij zei dat ik dan inderdaad wel erge haast moest maken. Hij loodsde me het checkpoint door, zomaar langs die lange rij heen en ik stond om 14.45 in weer een of andere hal. Die medewerken zei me dat ik naar terminal B moest gaan en snel! Ik rennen dus, gang door, trap op, weer gang, hoek om en jaaar hoor. Nog een rij, deze keer voor om de handbagage en jezelf te laten scannen en screanen. En deze was nog langer dan al die andere! Stel je de Efteling voor op een hete zomerdag en je staat in de rij voor de pirañha. Alleen hier geen vrolijk wachtmuziekje en een bordje dat zegt: vanaf hier nog 30 minuten. Ik had echter geen bordje nodig om te zien dat dit me meer tijd ging kosten dan ik had. Ik besloot brutaal te zijn en stapte zomaar onder wat linten door om voor te schieten. Aan een vriendlijk uitziende vrouw legde ik haar uit dat ik haast had om mijn vliegtuig te halen en ik vroeg haar of ik voor haar mocht. Ze keek me raar aan en haalde haar schouders op, wat ik als een ´ja´ besloot te interpreteren. Nog altijd schoot het niet op en het was al 14.54. Toen was daar mijn redding. Opa en kleinzoon van het eerste vliegtuig stonden bijna helemaal vooraan in de rij. Ik rende naar ze toe, sneed nog een groot stuk van de rij af en racete door die scanners heen.
Oke, nu naar terminal B. Ik zag al bordjes en rende, gang door trap op, gang door weer trap. B 1tm21 links, B 22 tm 26 rechts. Shit, welke moest ik hebben? Ik zocht een bord, zocht mijn vlucht en ontdekte dat ik helemaal niet B moest hebben maar naar terminal D2 moest! Verdomme! Het was al 14.58 Na weer een paar lange gangen en trappen kwam ik bij een tramstation aan, waar ik moest wachten op de tram die naar terminal D, E en F ging. Ook dat nog! Ik wachten op zo´n tram, maar ik was natuurlijk super gestresst. De tram kwam, ik erin, bij terminal D eruit en rennen, nog een kilometer gang, langs D11, D10, D9, god hoever nog tot D2? Na D3 kwam een bocht, ik nam de binnenbocht om tijdwinst te behalen, startte de eindsprint en......
Leeg. Niemand. Geen ziel te bekennen bij D2. Wel een klok. 15.14
Ik had mijn vlucht gemist.
Bij de klantenservice zat een onverschillige Amerikaanse die me incheckte voor de volgende vlucht naar Leon om 18.10. Ik vertelde haar dat de maatschappij niet erg handig was geweest om me maar 1 uur te geven om over te stappen op een enorm vliegveld als dit. Haar reactie: "Yeaah I know, happens daily."
Verblijf op het vliegveld in Houston was verder prima, heb me niet verveeld daar. Genoeg te zien, lekker gegeten en ruim op tijd voor de vlucht naar Leon.
Aangekomen in Leon was ik gesloopt, maar ik moest nog naar busstation Leon per taxi, toen met de bus naar Guanajuato en toen nog met de taxi naar het hostel. De prachtige omgeving hield me wakker onderweg en de taxi stopte bij een geel met blauw geschilderd gebouw. Ik moest natuurlijk meteen aan Ikea denken. (Grapje, Phocas natuurlijk!)
Ik was blij dat ik ein-de-lijk naar bed kon, maar wat bleek. Het hostel was gesloten!!!! Het was dan ook al 22.45. Ik heb op alle deuren en ramen geklopt en geroepen, maar ik kon het hostel niet in.
Wat nu?
Ik bedacht me dat het vrijdagavond was en dat er vast nog wel gasten van het hostel terug zouden komen van de kroeg. Ik wachte dus op de stoep of er iemand zou komen. Niks. Nada. En die Mexicanen maar toeteren en roepen naar me. Ik heb daar zeker een half uur gestaan, maar ik was eigenlijk helemaal niet bang ofzo. Ik was heel rustig (nou ja, moe vooral) en besloot net een taxi aan te houden die me naar een hostel kon brengen dat misschien nog wel open was, toen er toch een Amerikaans stel passeerde en dat een sleutel had van mijn hostel! Yessssssss!
Ik vertelde ze het hele verhaal, liet ze mijn reserveringspapieren zien en ze lieten me binnen. Daar stond een bank in de hal waar ik op ben gaan liggen en ik viel in slaap.
Ergens in de nacht werd ik wakker gemaakt door een meisje dat zei dat ze in de gedeelde vrouwenkamer lag met 8 bedden, maar dat zei de enige op de kamer was en dat ik wel een 1 van die andere 7 bedden kon gaan liggen als ik wilde. Ja. Dat wilde ik wel. Mijn schouders brandden van het rennen met mijn handbagagetas en mijn nek en rug waren krom van het slapen in vliegtuigstoelen en die bank. In ben in zo´n bed geploft en in slaap gevallen met mijn kleren nog aan.
En nu ben ik weer vrolijk en uitgeslapen en gedouched en ik ga zo op verkenning uit door de stad.
Dus maak je nu geen zorgen na dit verhaal, het gaat helemaal prima met me en ik ben net zo benieuwd als jullie waar het volgende verhaal over zal gaan!
Besitos (kusjes)
Ilse
-
07 Januari 2012 - 18:39
Suzan:
Ah Ilse, wat heb je van zo'n vreselijk chaotisch moment een leuk verhaaltje geschreven! (Misschien na je terugkomst uit Mexico toch een carrière als schrijfster beginnen?) Een uur overstaptijd is ook echt weinig zeg. Maarr... het eerste probleem heb je overleefd.. knap hoor :) Ik kijk echt uit naar je verhaaltjes.. vreemd idee dat je nu aan de andere kant van de wereld zit! Liefs uit het, nog altijd saaie, Boekel.. :) -
07 Januari 2012 - 18:47
Anouk:
Woow ilse wat een verhaal. Heb het vol spanning gelezen. Wat een naar begin. Gelukkig heb je het zo goed opgelost.
Veel plezier daar. Hopelijk is je volgende verhaal wat minder heftig!
Geniet ervan en houd ons op de hoogte!!
Xxx -
07 Januari 2012 - 19:08
Eva:
Haha, lekker begin van je reis zeg! Maar ik ben trots op je, je hebt het goed opgelost, dat belooft veel goeds voor de rest van je avontuur. ;) Geniet ervan! xxxx -
07 Januari 2012 - 19:19
Rob B:
Wat een verhaal, gelukkig is het toch nog goed gekomen. Heel veel plezier in Mexico en geen griep krijgen hè!
Xx Rob -
07 Januari 2012 - 22:58
Mama:
Zo Ilse,
Wat ben ik blij dat ik dit hele verhaal pas hoor als het weer goed met je gaat! Maar wat een ellende daar in Houston! Hoe ging dat dan met jou bagage, was die wel op tijd in het vliegtuig van 15.10 uur? En wat gek dat ze deze reis zo aanbieden, als blijkt dat je op het vliegveld nog kilometers gangen en trappen door moet!
Ik hoop dat de rest van je verblijf iets relaxter zal verlopen!
Dikke kus,
Mama -
08 Januari 2012 - 08:13
Ben:
zo, avontuur 1 zit er dus al op :)
hoop dat je nog veel mooie dingen mee maakt daar!
veel plezier en veel besitos van alle Boegballen ;) -
08 Januari 2012 - 09:54
Anne :
Wow Ils, super spannend! Maar goed dat jij altijd zo relaxed bent, ik had al 10 keer staan springen van de stress denk ik ;) -
08 Januari 2012 - 10:40
Carlijn:
Ilse!!
Jeetje wat een verhaal! Goed dat je zo rustig bent gebleven!! En als je wel een momentje bang bent, wat ik natuurlijk niet hoop!, zing dan Abel in je hoofd ;)
liefs! -
30 Juli 2012 - 13:44
Tante Elly:
Goed begin is het halve werk!! -
30 Juli 2012 - 13:45
Dianne:
ooch wat een spannend eerste verhaal zeg . nu al benieuwd naar het volgende verhaal !
groetjes -
30 Juli 2012 - 13:45
Lia Nuijen:
Wat een reis!
Heel veel succes met je studie.
En een hele fijne tijd in Mexico.
Saludos! -
30 Juli 2012 - 13:45
Ime:
Sow Ilse, alleen na de vliegreis al een verhaal langer dan 3 kantjes....dat belooft wat voor het komende half jaar;)
Geniet van alle eerste indrukken!
Liefs uit Afrika -
30 Juli 2012 - 13:45
Annie:
Hoi Ilse,
Hopelijk ben je wat bij gekomen van de jachtige vlucht en met een het zonnetje erbij zal het jou zeker lukken.
Veel succes en groetjes van fam. Goorts Erp -
30 Juli 2012 - 13:46
Tonny Van Boxtel:
ilse
wat een begin toch van je avontuur, het is maar goed dat wij op dat moment niet op de hoogte waren van je situatie.
ik ben blij dat je uiteindelijk door dat meisje in een goed bed bent beland.
we gaan er van uit dat het verder allemaal wat helderder voor je is.
veel succes en we blijven je volgen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
